ÇOCUĞUN GELİŞİMİNDE BABANIN ROLÜ

Baba, çocuğun psikolojik gelişiminde önemli rol oynar. Çocukların kimlik ve kişilik gelişimlerinde, duygusal gelişimlerinde ve sosyal gelişimlerinde baba ile iletişim belirgin şekilde etkilidir. Baba, genellikle çocuğun yaşam becerilerini geliştirmeden sorumludur. Eğer hayatında baba figürü olmazsa çocuk, kişiliğini geliştirmede sıkıntılar yaşayabilir ve bu da psikolojik bozukluklara yol açabilir.

Babasından yoksun çocukların kendilerine ve çevrelerine karşı ciddi güven sorunu ortaya çıkar. Evin genel geçimini baba sağladığı için babasız çocuklar, kime nasıl güveneceğini bilemez.

Yaşam Becerileri konusunda da babasız çocuklar eksiklik yaşarlar. Okul derslerinde de özellikle sayısal derslerde problemler yaşadıkları gözlenmiştir. Baba evde otoriteyi temsil ettiğinden, babasından ayrı veya babasıyla sağlıklı iletişim kuramayan çocuklar kanun ve kurallara çok rahat başkaldırabilir, otoriteyi kabul etmez, kuralları çiğner, uyumsuz ve geçimsiz olurlar. Kanun dışı örgüt ve çeteler çocukları çok rahat kullanabilir.

Babanın olmaması veya babalık rolünün sağlıklı şekilde yerine getirilmemesi çocuklarda sevgi yoksunluğu olarak ortaya çıkar. Sevgi yoksunluğu, çocuklarda davranış problemlerine sebep olur. Çocuklarda sevgi yoksunluğu, zamansız ilişkiler kurulmasına, madde kullanımına sebep olmaktadır. Çocuklar kendilerine geçici hazlar aramaya başlayabilirler.

Babaları olmayan veya babaları ile sağlıklı iletişim kuramayan çocuklar da bazı fiziksel rahatsızlıklar ortaya çıkmaktadır. Kekemelik, konuşma geriliği, öğrenme güçlüğü gibi rahatsızlıkların sebepleri arasında babanın olmaması veya babanın çocukları ile sağlıklı iletişim kuramaması yer almaktadır.

Kız çocukları için anne, erkek çocukları içinse baba modeli sağlıklı gelişimleri açısından yeri ve önemi ortadadır.

Bununla birlikte, sorumluluk sahibi bir babanın varlığı bu sosyal hastalıkların(Şiddete dayalı suçlar, çocuk suçluluğu, madde kötüye kullanımı) yerine geçebilen bir caydırıcı işlevi görmektedir.

Michignan Üniversitesi'nden Micheal Lamb tarafından yapılan bir çalışmada, 7 aylıktan 13 aylığa kadar olan çocukların ebeveynlerinden ayrılmaya benzer tepkiler gösterdiğini bulunmuştur. Örneğin, baba ayrıldığında, tıpkı anne ayrıldığında olduğu gibi çocuklar ağlamakta ya da yakınmaktadır. Diğer bir araştırmanın sonuçları ise, 7 ay ile 2 yaş arasındaki çocukların ebeveynlerine bağlandıklarına işaret etmektedir. Bu sonuçlar, çocukların erken dönemdeki gelişimlerinde her iki ebeveynin de önemli olduğunu göstermektedir. Babalık yadsınamaz çünkü çocuğun büyüme sürecinde önemli bir rol oynarlar.

Araştırma sonuçları tutarlı bir şekilde göstermektedir ki, sıcak ve sevecen babalar sadece çocuklarının pozitif bir kendilik değeri geliştirmesine yardımcı olmaz, aynı zamanda çocuklarda cinsiyet rollerinin gelişimini de etkilerler. Örneğin, erkek çocukları bir erkek olarak büyürken babalarından erkeklerin ilgileri, faaliyetleri ve sosyal davranışlarını öğrenirler. Kız çocukları ise babalarından erkeklerle güvenli ve rahat bir ilişki kurmayı öğrenirler.

Sevgi dolu babalar, erkeklerde başarı, kızlarda kişisel uyum üzerinde olumlu etkiler yaparlar. Sevgi dolu babalar aynı zamanda ahlaksal mantık yürütmeyi öğreten, limitleri sağlayandır bu da çocuğun yeterliliğine olumlu katkılar yapar. Dolayısıyla, açık bir şekilde, babalar anneler kadar önemlidir.

Çocuğun ebeveynle (genellikle de babayla) sık iletişim kuramaması ise çocuk üzerinde bazı olumsuz sonuçlara nende olmaktadır. Araştırmalar, çocukların büyük çoğunluğunun babalarını çok fazla özlediklerini göstermektedir.

Babalığın beraberinde getirdiği görevler ise maddeler halinde şu şekilde sıralanabilir. Baba çocuğuna güzel bir isim koymalıdır. Çocuğu güzel terbiye etmelidir. Çocuğu edepli ve terbiyeli yetiştirmelidir. Çocuğa şefkatle yaklaşılmalıdır. İletişime dikkat edilmelidir. Sağlıklı bir iletişim gerçekleştirilmelidir. Çocuklara güzel dualar edilmelidir. Çocuklara iyi davranılmalıdır. Çocukları helal gıdalarla beslemelidir. Çocuklara ilim, edep ve sanat öğretilmelidir. Çocukların manevi gelişimi desteklenmeli ve doğru şekilde manevi eğitimler verilmelidir. Çocuklara yumuşak davranılmalıdır ki, çocukları kendimizden kaçırmayalım. Çocuklar arasında adaletle davranılmalıdır. Baba çocuğa yapamayacağını zannettiği şeyleri çocuktan beklememelidir.